Nazi Almanyası'nın 1945'te teslim olması ile Almanya için yepyeni bir dönem başlamıştı. Almanlar geçmişin izlerini silebilmek için bu yıla "sıfır yılı" dediler. Hitler'in Almanya'yı tüm dünyaya egemen kılma hayallerinin, ikiye bölünmüş bir Almanya ile sonuçlandığı, yokluğun, yoksulluğun ve belirsiz bir geleceğin başladığı bir yıldı bu yıl. Böyle bir atmosferde yaşananları anlatan Almanya Sıfır Yılı, Rosellini'nin Roma Açık Şehir ve Paisa ile başlayan Savaş Üçlemesi'nin son halkasını oluşturuyor. Film, 1948 yılında Locarno'da En İyi Film ve En iyi senaryo ödüllerini kazanmıştı. 2. Dünya Savaşı sonrası Almanyası'nın acı gerçeklerini, neredeyse yeryüzünden silinmiş bir kent olan Berlin'i ve burada hayatta kalmaya çalışanların dramını 12 yaşında bir çocuğun gözünden, karamsar ve duygusuz bir nesnellikle anlatan Rossellini, diğer yeni gerçekçi filmlerde olduğu gibi çekimlerini çoğunlukla amatör oyuncularla ve bombardımanın yıkıntılarının henüz kaldırılmadığı Berlin kentinin sokaklarında, bina enkazlarının arasında ve içlerinde gerçekleştirmiştir. Bu sinema akımının karakteristiklerinden olan serbest kamera hareketleri, doğal ışıklandırma ve doğal kurgu, doğaçlama oyunculuk vb. bu siyah beyaz filmde de görülmektedir. Filmin etkileyici müziğini Roberto Rossellini'ni kardeşi Renzo Rossellini bestelemiştir. İsviçre'de iki yıldır düzenlenmekte olan Locarno Uluslararası Film Festivali'nin büyük ödülü "Grand Prix", 1948'de Roberto Rossellini'ye verildi (Bu ödülün adı 1968'den sonra "Altın Leopar" olmuştur). Aralarında Rossellini'nin de bulunduğu filmin senaryo ekibi ise aynı yarışmada "En İyi Senaryo" ödülünü "La vie en rose" adlı Fransız filmiyle