İlişkisel estetik, Nicolas Bourriaud’nun 1990’lı yılların sanatının doğru değerlendirilmesi için önerdiği bir form kuramıdır. İlişkisel form kuramı yeni ilişkilerin oluşmasına zemin hazırlayarak teknolojinin insanlar arası ilişkiler üzerindeki olumsuz etkisine dikkat çekmiştir. Bourriaud’nun düşüncesine göre; Teknoloji, insanın yerini alan uygulamalarla, kurulan ilişkileri yok etmektedir. Sanat aracılığıyla ilişkisellik yeniden oluşturulmaktadır. İlişkiselliğin oluşması için sanat izleyicisinin sanatın icrasında etkin olması gerekmektedir. Bu doğrultuda sanat izleyicisinin katılımcıya geçiş süreci önem taşımaktadır. Modern sanat ve sonrasında ortaya çıkan sanat hareketleri izleyicinin sanat katılımcısı olmasına olanak tanımıştır. Etkileşimli sanat çalışmalarında katılımcı sanat eserine katkıda bulunarak, sanatın icrasında etkin bir role sahip olmaktadır. Katılımcı, ilişkisel forma sahip sanat çalışmalarında ilişkiselliği ortaya çıkaracaktır. İlişkisel estetik bağlamında değerlendirilen çalışmaların, teknolojik olmayan medyumlar içereceği düşünülebilir. Teknolojiyle birlikte insan hayatına giren yapay ışık, dijital ekranlar nedeniyle insanların her gün maruz kaldıkları bir unsurdur ve olumsuz etkilerinin yanı sıra insan hayatını kolaylaştırmaktadır. Bu tez araştırmasında yapay ışık unsuru ilişkisel bağlamda değerlendirilerek, ilişkiselliğin oluşmasında teknoloji ürünü olan bir medyum olarak kullanılması incelenmiştir. Doğal ve yapay ışık medyumlarının, insanla ilişkisi ve ilişkisel estetik bağlamında ışığın katılımcı ile diyaloğu araştırılmıştır. Yapay ışık medyumu ve etkilerinin yeni ilişki alanları oluşturduğuna dikkat çekilmesi amaçlanmıştır.

Relational aesthetics is a theoretical framework proposed by Nicolas Bourriaud in the 1990s for the proper evaluation of art during that period. The relational art theory has drawn attention to the negative impact of technology on interpersonal relationships by facilitating the formation of new relationships. According to Bourriaud, technology, through applications that replace human interaction, undermines established relationships, and relationality is reconstructed through art. For relationality to emerge, the art audience must actively participate in the execution of art. In this regard, the transition of the art audience to participants is crucial. Modern art and subsequent art movements have enabled the audience to become participants in art. In interactive art projects, participants contribute to the artwork, thus playing an active role in its execution. In artworks with a relational form, participants will reveal relationality. Works evaluated in the context of relational aesthetics may include non-technological mediums. Artificial light introduced into human life with technology, alongside digital screens, is an element people are exposed to daily. Despite its negative effects, artificial light also facilitates human life. This thesis research examines the use of artificial light as a technological medium in fostering relationality within a relational context. The relationship between humans and natural or artificial light mediums is explored within the context of relational aesthetics. The aim is to highlight how artificial light mediums and their effects create new realms of relationships.