20. yy.da üç farklı zaman diliminde; Ekspresyonizm, Soyut Ekspresyonizm, Yeni Ekspresyonizm biçiminde ortaya çıkan, İfadecilik olarak da anılan, Ekspresyonizm akımı, sanatçı merkezli bir anlatımın düşünsel bir eğilimi olarak görülmüştür. Yaygın olduğu yüzyıla bir başkaldırı niteliğinde yansıyan bu anlayış, 1900’lü yılların başlarında Almanya’da ortaya çıkmıştır. Ekspresyonizm, özellikle savaş sonrası dönemde sanatçıların iç dünyasındaki birikimlerini, duygularını ve acılarını yansıttıkları bir anlatım dilini sunmuştur. Gerçekçi bir resimsel tavrın nesnenin ruhunu yeterince yakalayamadığını savunan dönemin sanatçıları, bu zaman diliminde nesnelerin ruhuna inip, biçimi bozarak, renkçi bir tavırda çalışmalar ortaya çıkarmışlardır. 1980’lerde Yeni Ekspresyonizm adı altında kendini tekrar var eden bu anlayış; 1960- 1980 arası yıllarda kavramsal temelli, sanatın boyadan uzak kalışı ile yaşanan sürece karşı resmin tekrar doğuşunu sağlamış ve boyaya, tuvale, renge duyulan özlemi geri getirmiştir. Bu Postmodern yaklaşımla resmin içine farklı disiplinlerde birçok tekniğin katıldığı geniş bir çerçevede figüratif ağırlıklı işler elde edilmiştir. Eşzamanlı olarak Türkiye’de de kendini gösteren Yeni Ekspresyonizm, günümüze kadar gelen süreçte farklı anlatımlarla kendine yer bulmuştur. Bu araştırmada resmin figüratif anlamda gelişimi ve beden imgesi ile kurduğu diyalog; Yeni Ekspresyonizm’e kadar gelen süreçle, sonrası ve günümüz sanatına yansımaları incelenmiştir. Türk resmindeki figüratif eğilimlerde, beden imgesinin ifadeciliği üzerinden sanatçı ve eserlerinden örnekler verilerek araştırmanın detayına inilmiştir.

In the 20th century, in three different time zone, the movement of Expressionism which has emerged in the form of Expressionism, Abstract Expressionism and Neo Expressionism has always been accepted as the intellectual tendency of an artist centered narration. This mentality reflecting like a rebellion to the era which was so widespread has appeared in the begining of 1900’s in Germany. Expressionism, has presented a narration of language which reflects the erudition, the feeling and the pain in the inner world of the artists especially in the post war periods.The artists of that period defending that a realistic pictural behaviour can not catch the soul of the object, have created works in colourist manner by ascending the soul of the objects and distorting. This mentality repeating itself under the name of Neo Expressionism in 1980’s, have given rise to the rebirth of painting against the process which has been exprienced by conceptual basis and keeping art away from the paint in the years between 1960- 1980 and brought back the longing for painting, colour and canvas. By this postmodern approach, figurative works have been gained by adding many other techniques in diverse disciplines in the paintings. Concurently, neo Expressionism also appearing in Turkey, has found a place in different narrations until today.