Avrupa siyasetinde ön planda bir yer tutar. Yayılma siyasetinin esas konusunu teşkil eden koloni meselelerine ta eski zamanlardan beri rastlanır. Tarihin akışında, Kartaca ticaret mevkileri, Helen ve Roma kolonileriyle çeşitli yönler gösteren bu meseleler, çok daha sonraları Portekizliler, İspanyollar, Hollandalılar, İngilizler ve Fransızların siyasetlerini geniş ölçüde etkilemekle beraber son şekillerini Napoleon devrini tasfiye eden 1815 Antlaşmalarından itibaren, yani XIX. ve XX. yüzyıllarda alırlar. Bu arada milletlerarası siyaset dünyasında varlık gösteren bir kısım devletler koloni devleti hüviyetine girerken, bunların karşısında bazı memleketler de bağımsız bir durumdan koloni karakteri taşıyan diğer bir toplum şekline, esirlik ve istismar rejimi altına düşerler. Dünyanın büyük bir kısmını sömürmek için ellerinde tutan devletler, işin esasına girilince, dinamik ve statik yönlerde gelişen topluluklar halinde görülür. Büyük Britanya, Fransa, Japonya, Almanya ve İtalya koloni meseleleri alanında daima hareket halindedirler. Bazılarının ihtirası henüz tatmin edilmemiş olduğundan bunlar mevcut nizamı geçici sayıp dünyanın yeni bir taksimi peşinde koşarlar. Bazıları da imparatorluklarını kurmuş ve istediklerini elde etmiş olduklarından yalnız mevcut nizamı devam ettirmek, rakiplerin kıskanç nazarlarından deniz aşırı ülkelerini korumak çarelerini düşünmektedirler. Bu nedenledir ki bu devletler hareket halinde bulunmağa mecbur idiler. Buna karşılık Belçika, Hollanda, Portekiz ve İspanya gibi bir kısım devletler de son zamanlara kadar ellerindeki topraklarla yetinmişlerdi. Bunlardan sadece İspanya, eski imparatorluğunu canlandırma hususunda birtakım hareketlerde bulunmak yoluna girmişti.