İlk ve orta dereceli okullarımızın belli sınıflarından Din Dersleri okutulmaya başlanması, din ve çocuk konuları üstünde halkımızla aydınlarımızın zihinlerini işletmeye ciddi bir vesile olmuştur. Bunun, bir taraftan psikolojik, diğer taraftan sosyal bir önemi olduğu açıktır. Fakat, akademik çevrelerimizde ne psikologlarımız, ne pedagok ve sosyologlarımız bu konuları önemine uygun ve objektif şekilde bugüne kadar ele almamışlardır. Halbuki çocukla münasebette bulunan aile içinde an-bab, okul çinde öğretmen, Çocuk- Tanrı kavramlarını, önce ayrı ayrı, sonra birbirleriyle ilgisinde açık ve seçik olarak tanımamış bulundukça çocukta uyanmaya başlıyan din duygusunu ve onun çekirdeği olan Tanrıyı sezme halini kolaylıkla takip edip zamanında ve yerinde gerekli etkileri yapamazlar.