Amaç: Çocukluk çağı travmaları ile depresyon ilişkisinde dini başa çıkmanın aracı rolünün değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Literatürde yer alan bulgulardan yola çıkarak, çocukluk çağı travmaları, depresyon, dini başa çıkma ilişkisi incelenmiştir. Yöntem: Araştırma toplam 366 kişi olmak üzere; 257’si kadın 109’u erkek üniversite öğrencisi ile yürütüldü. Bu öğrencilerin yaş ortamaları 23,51’dir. (ss:5,317). Değişkenleri ölçümlemek için Çocukluk Çağı Travmaları Ölçeği (ÇTQ-28), Kısa Semptom Envanteri (KSE), Dini Başa Çıkma Ölçeği (DBÇÖ), Beck Depresyon Envanteri (BDE), kullanıldı. Bulgular: Araştırmanın bulguları incelendiğinde çocukluk çağı travmaları ile depresyon arasında anlamlı bir ilişki olduğu gözlemlenmiştir. Öngörülenin aksine çocukluk çağı travmaları ile olumlu dini başa çıkma arasında negatif anlamlı ilişki saptanmış fakat olumsuz dini başa çıkma ile çocukluk çağı travmaları arasında anlamlı ilişki saptanmamıştır. Korelasyon analizlerinde olumlu dini başa çıkma ile depresyon arasında negatif anlamlı ilişki bulunmasına rağmen mediasyon analizlerinde aynı sonuca ulaşılamamıştır. Çocukluk çağı travmaları ile psikiyatrik ilaç kullanımı değişkenleri kontrol edildiğinde olumlu dini başa çıkma ile depresyon arasında anlamlı bir ilişki bulunmamıştır. Sonuç: Araştırmanın sonuçları çocukluk çağı travmalarına maruz kalmış bireylerin olumlu dini başa çıkma stratejilerini kullanımının daha düşük ve depresyon şiddetlerinin yüksek olduğunu göstermektedir. Travmatik yaşantıların patolojik sonuçlarından biri olan depresyonun olumsuz seyrine, travmanın dini başa çıkma tutumlarına olan olumsuz etkisi katkı sağlıyor olabilir. Bireylerin travma öyküsünü dikkatle değerlendirilmesi gerektiği, manevi/spritüel yönelimlerinin belirlenmesinin tedavi hedeflerinin oluşturulması için önem taşıdığı, dini başa çıkma tutumlarını destekleyici, müdahale programları oluşturulmasının depresyonun seyrine etkisi olabileceği ve terapötik etkinliğin izlenmesi açısından önem taşıdığı düşünülmektedir.

Objective: The purpose of this study is evaluating the mediating role of religious coping in the relationship between childhood trauma and depression. Based on the findings in the literature, childhood traumas, depression, and religious coping relationship are examined to determine the relationship between variables. Method: The total number of the participants is 366; 257 women and 109 male students were enrolled in the study. The average age of these participants is 23,51. (s.d: 5.317). Childhood Trauma Questionnaire (CTQ-28), Beck Depression Inventory (BDI), and Religious Coping Scale (RCS) were used to measure the variables. Results: When the findings of the research were examined, a significant relationship between childhood trauma and depression was observed. In contrast to predictions, there was a negative correlation between childhood trauma and positive-religious coping, but no significant relationship was associated between negative-religious coping and childhood trauma. Although there was a negative correlation between positive-religious coping and depression in the correlation analyzes, the same results could not be achieved in the mediation analyzes. When the variables of childhood traumas and psychiatric drug use were controlled, no significant relationship was associated between positive-religious coping and depression. Conclusion. In this study evaluated that individuals who have been exposed to childhood trauma do not use positive religious coping strategies and have a high severity of depression. The negative effect of depression, which is one of the pathological consequences of traumatic experiences, may contribute to the negative effects of trauma on religious coping attitudes. It is considered that it is important to determine the trauma history of individuals, to determine the spiritual / spiritual orientations, to create therapeutic targets, to support the religious coping attitudes, to create intervention programs, to have an effect on the course of depression and to be important for monitoring the therapeutic effectiveness.