Bu çalışmada, çağdaş bir İngiliz sanatçı olan, Monster Chetwynd’in sanatı ve sanatçı kimliği hayatın olumlanması olarak neşe sorunsalı kapsamında değerlendirildi. Sanatçının sanat pratikleri, farklı mahlaslar kullanarak ürettiği eserleri ve yirmi yıllık kariyerinde gösterdiği değişim ve gelişim incelendi. Günümüz politikalarını “açıkça politik olmadan” eleştiren sanatçının ekopolitika ve sosyal politikalara yaklaşımı değerlendirildi. Kaos ortamından neşe olgusunu kullanarak sanatın iyileştirici ve dönüştürücü gücüyle çıkılacağını düşündüğü felsefi söylemini dayandırdığı filozoflar araştırıldı. Spinoza, Nietzsche ve Bergson’da neşe olgusunun kullanımı incelendi. Spartacus, Marvin Gaye ve en son Monster olarak anılan sanatçının eserlerini üretim teknikleri saptandı. “Sabırsızca” gündelik malzemeden brikolaj tekniği ve sürdürülebilir malzemeler kullanarak eserler ürettiği gözlemlendi. Filozof bir sanatçı olarak çalışıp, hayatı neşe ile olumlayarak dönüştürme çabası canavar metaforu ve sosyal heykel kavramı üzerinden değerlendirildi. Çağdaş sanatın üretim metodlarını ustaca kullanarak, eserlerinde antikiteden günümüze kültürü oluşturan tüm öğelerden faydalanarak tarihin ikonik eserlerini bir terzi maharetiyle yamalayarak tekrar üretime koyması gözlemlendi. “Madem, durdurun inecek var diyemiyoruz o zaman hep birlikte dünyayı yaşanabilecek bir yer yapalım” tezi üzerinde duruldu. 1980’lerin punk kültüründen ve pop kültüründen ve D.I.Y. kültüründen yola çıkan sanatçının, eserlerini çağdaş sanat ve felsefe ile dokuyarak yol gösterici ve dönüştürücü bir sanat formu yaratma yönündeki gayreti değerlendirildi. Sanatçının eserlerinde ilişkisel sanattan beslendiği gözlemlendi. Katılımcı ve izleyicilerini teatral gösterilerine davet ederek aynı anda önceden kısaca kurgusunu verdiği canlı aktivitelere yöneltme ve akışı değiştirmeyi önceleme metodu incelendi. Potlaç (Generosity) geleneğinden esinlendiği gözlemlendi. Sanatçının absürt ve grotesk öğeler taşıyan teatral matineli gösteriler düzenleyerek neşe olgusunu bir yerden bir yere sürekli bir devinim içinde çok üretken bir şekilde taşıyabiliyor olma niteliği irdelendi.

In this study, the art and artistic identity of Monster Chetwynd, a contemporary British artist, were evaluated within the scope of the problem of joy as the affirmation of life. The artist's art practices, works produced using different pseudonyms, and changes and developments demonstrated in her twenty-year career were examined. The artist's approach to ecopolitics and social policies, which criticizes current policies "without being overtly political", was evaluated. Philosophers who she based her philosophical discourse on, which relies on the healing and transformative power of art using the phenomenon of joy in a chaotic environment, were researched. The use of the phenomenon of joy in Spinoza, Nietzsche, and Bergson was examined. Production techniques for the works of the artist, previously known as Spartacus and Marvin Gaye and now as Monster, were determined. It was observed that she impatiently produces works using the bricolage technique from everyday materials and sustainable materials. The effort of working as a philosopher artist and transforming life by affirming it with joy was evaluated through the metaphor of the monster and the concept of social sculpture. It was observed that by using the production methods of contemporary art, the artist skillfully puts together all the elements that make up culture from antiquity to the present day in her works, and patches together iconic works of history with the skill of a tailor, and puts them back into production. The thesis "If we can't say stop the world, then let's all make the world a livable place together" was emphasized. The artist's efforts to create a guiding and transformative art form by weaving her works with contemporary art and philosophy, starting from the punk culture, pop culture, and D.I.Y. culture of the 1980s, were evaluated. It was observed that the artist was nourished by relational art in her works. The method of directing and changing the flow of live activities, which she briefly pre-planned and invited participants and viewers to her theatrical performances at the same time, was examined. It was observed that she was inspired by the tradition of potlatch and could continuously transport the phenomenon of joy in a constant flow from one place to another by curating theatrical matinee performances that contain absurd and grotesque elements.