Bu çalışma sanatın kolektiviteyle ilişkisi bağlamında eylemsel pratiklerin estetik olduğu önermesini ileri sürmektedir. Bu çalışma, önermesini avangard olgusunun sanat-hayat ilişkisi bağlamından hareketle, sanatın bir deneyim yaratma aracı olarak siyasal olduğuna, eylemsel oluşun da siyasal vurgusu yanında kolektif bir deneyim yaratma yoluyla yeni hayat olanakları ortaya koymakla estetik olduğuna dayandırmaktadır. Çalışma özellikle 2000’li yıllarda sıklıkla görülmeye başlanan neoliberal politikalara karşı, kamusal alanı kullanma saikiyle düzenlenen sivil itaatsizlik eylemlerinin, estetik ile ilişkisini kuramsal bir temel üzerine yerleştirmeye odaklanmıştır. Çalışmanın çerçevesini Terry Eagleton, Jacques Ranciére, Gilles Deleuze, Felix Guattari gibi düşünürlerin kuramsal önerileri ve sensorium, rhizome, minörite-majorite ve çokluk gibi kavramları oluşturmaktadır.

This study argues that actual practices are esthetics within the context of the relationship between art and collectivity. It suggests that within the art and life relationship there is an avant-garde fact that art creates experience, therefore is political and its very existence accentuates a political emphasis that creates a collective experience that produces many new life opportunities that are based on aesthetics. The work especially emphasizes the counter neoliberal politics that are frequently observed in the 2000’s, in civil obedience movements for the demand of public space, focuses on basing its concept on its relationship with aesthetics. The frame of the study is based on the likes of Terry Eagleton Jacques Ranciére, Gilles deleuze, Felix Guattari, conceptual suggestions of these philisophers based on sensorium, rhizome, singularity and amplitude.