Bu çalışmanın amacı, Maddi Duran Varlıkların değerlenmesi konusunda Vergi Usul Kanunu ve Türkiye Muhasebe Standartları arasındaki farklı ve benzer yönleri ve nedenlerini ortaya koymaktır. İşletmelerin faaliyet alanı ne olursa olsun, maddi duran varlıkları bilançolarında önemli bir yere sahiptir. Tekdüzen hesap planında 25 nolu grupta yer alan, Arazi ve Arsalar, Yeraltı ve Yer Üstü Düzenleri, Binalar, Makine ve Cihazlar, Taşıtlar, Demirbaşlar, Diğer Maddi Duran Varlıklar, Yapılmakta Olan Yatırımlar, Verilen Avanslar kalemleri Türkiye Muhasebe Standartları ile karşılaştırmalı olarak incelenmiştir. Çalışmada, Vergi Usul Kanunu ve Türkiye Muhasebe Standartlarına göre, maddi duran varlıklar, özel tükenmeye tabi maddi duran varlık kalemleri için karşılaştırmalar yapılmıştır. Her iki uygulama arasında Maddi Duran Varlık uygulamalarındaki farklılıklar saptanmıştır. Vergi Usul Kanunu ve Türkiye Muhasebe Standartları uygulamaları arasında amortisman yöntemlerinde ortaya çıkan farklılıkların nedeninin, her iki uygulamanın düzenlenme amacının birbirinden farklı olmasından kaynaklandığı tespit edilmiştir.

This thesis aims to outline the similarities and differences of reporting tangible assets through tax procedure law and Turkish accounting standards. Whatever the company’s area of activity, tangible assets have a special importance at the balance sheet. In the Turkish uniform accounting plan, Land and Parcels, Land improvements, Buildings, Machinery and Equipment, Vehicles, Inventories, other fixed assets classified on the 25th section has been examined. The comparative study includes the analysis of fixed assets and depletable assets through the Turkish tax procedures law and Turkish accounting standards. Different fixed assets valuation practices has been comparatively examined in both regulations. It has been concluded that in accordance to both regulations’, tax procedure law and accounting standards, due to basic differences in their main purposes the depreciation methods differ significantly.